-
1 ξιφη-φόρος
ξιφη-φόρος, ein Schwert tragend; Eur. Ion 980; auch ἀγῶνες, Aesch. Ch. 577; Eur. oft, ξιφηφόρων ἐς ἀγώνων ἅμιλλαν, Herc. Fur. 812; in sp. Prosa, Hdn. 7, 10, 3.
-
2 ξιφη-φορέω
ξιφη-φορέω, ein Schwert tragen, Hdn. 7, 11, 7; vgl. Lob. Phryn. 678. 681.
-
3 ξιφη-φορία
ξιφη-φορία, ἡ, das Tragen eines Schwertes, Suid.
-
4 ξίφη
ξίφοςsword: neut nom /voc /acc pl (attic epic doric)ξίφοςsword: neut nom /voc /acc dual (doric aeolic) -
5 ξιφηφορέω
A wear a sword, Ph.1.282, Hdn.7.11.4.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ξιφηφορέω
-
6 ξιφηφορία
ξῐφη-φορία, ἡ,A wearing of a sword, Suid.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ξιφηφορία
-
7 ξιφηφόρος
ξῐφη-φόρος, ον,A bearing a sword, sword in hand, E.Or. 1504,al.;ξ. ἀγῶνες A.Ch. 584
, E.HF 812 (lyr.); βρόχοι ib. 730;χεῖρες Antiph.217.19
,cf. Callistr.Stat.13: as Subst., swordsman, Hdn.7.10.7.II = ξιφίας 11, Sch.Arat.1091.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ξιφηφόρος
-
8 ξιφηφορέω
-
9 ξιφηφορία
ξιφη-φορία, ἡ, das Tragen eines Schwertes -
10 ξιφηφόρος
-
11 ξίφος
Grammatical information: n.Meaning: `sword with straight double-edged balde' (Il.; see Trümpy Fachausdrücke 60ff.); metaph. of the ξίφος- like bone of the cuttle-fish (Arist.), as plantname = ξιφίον (Thphr.); also σκίφος (sch., EM, H.); on the anlaut Schwyzer 266, Heubeck Würzb. Jb. 4, 201. Myk. qi-si-pe-e (du., Heubeck Minos 6, 55f.)?Compounds: As 1. member a.o. in ξιφη-φόρος `sword-bearing' (A., E.) with analog. - η- (Schwyzer 440); on σκιφα-τόμος s. below. As 2. member in ἄ-ξιφος `swordess' (Lyc., A. D.), adv. ἀξιφ-εί (Hdn.).Derivatives: 1. ξιφίδιον dimin. (Ar., Th.), also plantname = σπαργάνιον, `swodgrass' (Ps.-Dsc.; Strömberg Pfl.n. 44); 2. ξιφύδριον ( σκιφ- Epich.) name of a shell-animal (medic., H.). 3. ξιφίας ( σκιφ- Epich.) m. `swordfish' (Arist.), also name of a comet (Plin.; Scherer Gestirnnamen 107 ff.); 4. ξιφίον n. kind of swordlily, `Gladiolus segetum' (Thphr., Dsc.); 5. ξιφή-ρης `heavily armed' (E., late prose). 6. ξιφήν ὁ φέρων ξίφος Suid. 7. ξιφίνδα παίζειν = ξιφίζειν (Theognost.). 8. ξιφίζω dance a swoddance' (Cratin.), ἀποξιφίζειν ὀρχεῖσθαι ποιὰν ὄρχησιν, σκιφίζει ξιφίζει. ἔστι δε σχῆμα μαχαιρικῆς ὀρχήσεως H. From there ξιφ-ισμός (Ath., D. C.), - ισμα (Choerob., H.) `sworddance', ξιφιστύς μαχαιρομαχία, μάχη ἐκ χειρῶν H. (Benveniste Noms d'agent 74); but ξιφιστήρ m. (pap., Plu.). - ιστής H. `swordbelt' because of the meaning rather directly from ξίφος; cf. on κορυφιστήρ s. κορυφή. With prefix δια-ξιφίζομαι `fight with the sword' (Ar.), διαξιφισ-μός m. `swordbattle' (Plu.). -- Two further H.glosses: ξίφαι τὰ ἐν ταῖς ῥυκάναις δρέπανα η σιδήρια and (wit metathesis) σκιφίνιον πλέγμα ἐκ φοίνικος (after κοφίνιον a. o.); here also σκιφα-τόμος profession (Sparta Ia) ?; cf. on κίφος.Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]Etymology: Etymology unknown; like so many weaponnnames prob. LW [loanword]. For oriental origin (Aram. sajǝfā, ārab. saifun, Egypt.. sēfet `sword') a.o. Lewy Fremdw. 176 f., Spiegelberg KZ 41, 127ff., Huber Comm. Aenip. 9, 34, Schrader-Nehring Reallex. 2, 362 f. Wrong IE etymologies in Bq (rejected). New hypothesis by Čop KZ 74, 231 f.: to Osset. äxsirf `sickle', which can go back on IE *ksibhró-. Myc. qisipee points to a labio-velar (possible also for äxsirf), which could have been lost through dissimilation with the following φ; s. Heubeck Minos 6, 55 ff. with further details and lit. On the treatment of the labio-velar cf. also Schwyzer 299. The Myc. form clearly points to Pre-Greek origin; perhaps the forms with σκιφ- also point in this direction. It is well known that Pre-Greek had labio-velars (Beekes, Pre-Greek).Page in Frisk: 2,Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > ξίφος
-
12 gladius
gladius, iī, m.(zu glaber, also ›das glatte‹), das messerförmige Schwert (zu Hieb und Stoß, während ensis das längere, mehr zum Hieb eingerichtete Schwert), I) eig. u. meton.: a) eig.: capulus gladii, Tac.: mucro gladii, Plin.: gladius vaginā vacuus (blankes), Cic.: gl. militaris, Sen.: gladius cruentus, Cic.: gladius cruore domini madens, Val. Max.: gladius, cui ad secandum subtilis acies est, Sen.: gladius, quo noxii iugulantur, Henkerschwert, Val. Max.: gladio accinctus, Liv. u. Tac., succinctus, Cornif. rhet.: gladium stringere, Caes., destringere, Cic.: gladium (e vagina) educere, Cic.: gladium nudare, Ov.: gladium condere, einstecken, Tac.: alqm gladio insequi, Cic.: alci gladium intentare, Liv.: gladio incumbere, Cornif. rhet.: transfigere se gladio, Vell.: traicere sibi gladio pectus, Auct. b. Afr.: traicere alqm gladio, Auct. b. Alex.: transfigere alqm gladio per pectus, Liv. – im Bilde, suo sibi gladio hunc iugulo, mit seinen eigenen Waffen, d.i. widerlege ihn mit seinen eigenen Worten, Ter. adelph. 958 (vgl. quid igitur pugnes adversus eos homines, qui suo sibi gladio pereunt? Lact. 3, 28, 20): plumbeo gladio iugulari, mit schwachen Beweisen widerlegt werden, Cic. ad Att. 1, 16, 2: tuo gladio conficiatur defensio, Cic. Caecin. 82: destrictis gladiis fraudium (mit den scharfen Waffen des Betr.) simplicis puellae paventes cogitationes invadunt, Apul. met. 5, 19. – Sprichw., ignem gladio scrutari (griech. πῦρ μαχαίρα σκαλεύειν), das Feuer mit dem Schwert durchwühlen, von einem unsinnigen Beginnen, Hor. sat. 2, 3, 276. – b) meton. = das mit dem Schwert Bewirkte, wie: gladii potestas od. ius, Gewalt über Leben u. Tod, Capit. u. ICt.: locare ad gladium, zum Gladiatorenkampfe, Sen.: ebenso damnari ad gladium, ICt.: licentia gladiorum, Mordtaten, Cic.: ebenso sublatus modus gladiis, Lucan. – II) übtr.: a) als Titel einer Schrift, das Schwert, Suet. Cal. 49, 3. – b) das Pflugeisen, Plin. 18, 172. – c) das Schwertholz ( sonst spatha), dessen man sich bei dem alten senkrechten Webstuhl statt des Kammes bediente, um den Einschlag damit zu schlagen u. das Gewebe dicht zu machen, deducunt habiles gladios filo gracilento, Enn. ann. 253. – d) = ξιφίας, der Schwertfisch, Plin. 9, 3; 32, 15 u. 145. – / Nbf. gladium. iī, n., Lucil. 1187. Varro LL. 5, 116; 8, 45 u. bes. 9, 81. Varro r. r. 1, 48, 3: gladium, ξίφος, gladia, ξίφη, Gloss.; vgl. Quint. 1, 5, 16 (wo getadelt).
-
13 σφάγιος
-
14 κυβιστάω
κυβιστάω ( κύβη), sich auf den Kopf stellen, sich kopfüber stürzen ein Rad od. einen Purzelbaum schlagen; ἐν πεδίῳ ἐξ ἵππων ῥεῖα κυβιστᾷ Il. 16, 749; auch von Fischen, die sich überschlagen, 21, 354; ὥςπερ οἱ κυβιστῶντες εἰς ὀρϑὸν τὰ σκέλη περιφερόμενοι κυβιστῶσι κύκλῳ Plat. Conv. 190 a; von Tänzerinnen, ἐς μ αχαίρας, sich kopfüber mitten unter die Schwerter stürzen, Euthyd. 294 e; εἰς τὰ ξίφη κυβιστᾶν Xen. Conv. 2, 11, vgl. Mem. 1, 3, 9; Ath. IV, 129 d u. Sp.
-
15 καθ-αρπάζω
καθ-αρπάζω (f, ἁρπάζω), herunterreißen, herausreißen; ἐκ δεξιᾶς ξίφη Eur. Andr. 814, κρεμαστὰ τεύχη πασσάλων 1123, wie τὰς ἀσπίδας Ar. Equ. 857, wo Bekker κατασπάσαντες lies't; plündern, rauben, Strab. XVI, 761.
-
16 δια-περαιόω
δια-περαιόω, übersetzen, überfahren, τοὺς στρατιώτας Plut. Sull. 27. – Pass., auch mit intrans. Bdtg, überfahren, Her. 8, 25; Thuc. 8, 33; übertr., ξίφη διεπεραιώϑη κολεῶν, die Schwerter wurden aus den Scheiden gezogen, Soph. Ai. 730. – Med., διαπεραιώσασϑαι πελάγη Plat. Ax. 370 b.
-
17 δί-παλτος
δί-παλτος, zwiefach geschlungen; πᾶς στρατὸς δίπαλτος ἄν με χειρὶ φονεύοι Soph. Ai. 402, nach den Schol. entweder ἀμφοτέραις χερσί, παντὶ σϑένει, oder λαβὼν τὰ δίπαλτα δοράτια, wie noch Sp. das Wort erkl., mit zwei Wurfspießen bewaffnet; richtiger wohl: das doppelt angetriebene Heer, mit Rücksicht auf die beiden Atriden, welche das Heer wie ein Geschoß auf den Ajas schleudern; ξίφη, mit beiden Händen oder von den Beiden (Orest und Pylades) geschwungene Schwerter, Eur. I. T. 323; πῦρ, der wie mit beiden Händen gewaltig geschwungene Blitz, Troad. 1104.
-
18 ξίφος
ξίφος, τό (nach E. M. von ξύω, ξέω), Schwert, Degen; bei Hom. an einem Gehenk, τελαμών, über der Schulter getragen; ἀμφὶ δ' ἄρ' ὤμοισιν βάλετο ξίφος ἀργυρόηλον, Il. 2, 45; περὶ δὲ ξίφος ὀξὺ ϑέτ' ὤμῳ, Od. 2, 3; es hängt an der Seite, ξίφος ὀξὺ ἐρυσσάμενος παρὰ μηροῦ, 9, 300, ist mit einer Scheide versehen, ἕλκετο δ' ἐκ κολεοῖο μέγα ξίφος, Il. 1, 164, ἐκ κολεοῖο ἐρυσσάμενος ξίφος ὀξύ, Il. 12, 190; vgl. 7, 303; ξίφος κουλεῷ ἐγκατέπηξα, Od. 11, 97; ἄμφηκες, Il. 21, 118 u. öfter; ἀργυρόηλον, χάλκεον, Od. 10, 261; Pind. nennt es λευρόν, N. 7, 27, χαλκότορον, P. 4, 147; ἐν κουλεᾠ κατασχοῖσα ξίφος, N. 10, 6; δίϑηκτον, Aesch. Prom. 865; νεοσπαδὲς ξίφος ἔχων, Eum. 42, öfter; ἀμφίϑηκτον, Soph. Ant. 1298; χεροῖν κολεῶν ἐρυστὰ διεπεραιώϑη ξίφη, Ai. 730, öfter, wie Eur.; in Prosa, Her. 3, 64; Xen. Conv. 2, 11, kleine Dolche, von Taschenspielern und Jägern gebraucht, u. so auch Sp., wie Plut. Caes. 66. – Im engern Sinne der gerade Degen, zum Unterschiede von dem krummen Säbel, μάχαιρα. – Auch der degenförmige Knochen im Rücken des Blackfisches, Arist. part. an. 2, 8 H. A. 4, 1; Ath. VII, 314. – Bei Theophr. eine Pflanze.
-
19 λαιμή-τομος
λαιμή-τομος, poet. = λαιμότομος, κεφαλαί, Eur. I. A. 776, v. l.; – aber λαιμητόμος, die Kehle abschneidend, ξίφη, Philp. 13 (VI, 101).
-
20 ἀπειλέω
ἀπειλέω (ἠπύω? laut reden), ἀπειλήτην = ἠπει λείτην Od. 11, 313, drohen, von Hom. an überall, absol., Il. 2, 665 Od. 21, 368; Plat. Phaed. 94 d; ὧδε γὰρ ἠπείλησε Iliad. 8, 415; ἠπείλησεν μῦϑον 1, 385; ἀπειλήσω τό γε ϑυμῷ 15, 212; τινί, Od. 20, 272; ἀπειλήσω δέ τοι ὧδε Iliad. 1, 181; Her. 3, 77; öfter bei Plat. u. Folgdn; ἀπειλάς τινι, Iliad. 13, 220. 16, 201; πύργοις δεινά Aesch. Spt. 411; ζημίας κατά τινος Plut., mit Strafen drohen, Cam. 2; ϑάνατον, den Tod androhen, Pomp. 62; τὰ ξίφη, mit den Schwertern, ib. 47; sonst folgt gew. inf. fut., ll. 1, 161 Od. 11, 313 u. Sp.; inf. praes. u. aor., Il. 9, 682; Xen. Hell. 5, 4, 7; ὅτι, Ar. Plut. 88; Xen. An. 5, 5, 22 Cyr. 6, 1, 53; εἰ μή, 4, 5, 12. – Pass., durch Drohungen erschreckt werden, Xen. Symp. 4, 31; μετὰ ζημίας Plat. Legg. VII, 823 c. – Med. bei Sp., z. B. N. T., Polyaen. 7, 35, = act. – Bei Hom. auch: prahlen, ll. 8, 150 Od. 8, 383; geloben, Il. 23, 863. 872, s. Scholl. Ariston. 23, 863 u. 9, 682; vgl. Theocr. 24, 16.
См. также в других словарях:
ξίφη — ξίφος sword neut nom/voc/acc pl (attic epic doric) ξίφος sword neut nom/voc/acc dual (doric aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
σπαθί — Με τη λέξη αυτή χαρακτηρίζουμε δύο όπλα, το «ξίφος» και τη «σπάθη», που ουσιαστικά συγχέονται μεταξύ τους γι’ αυτό και δεν υπάρχει μεταξύ τους σαφής διάκριση. Γενικά «ξίφη» λέγονται εκείνα που είναι τροχισμένα και από τις δύο κόψεις και… … Dictionary of Greek
διαπεραιώνω — (Α διαπεραιῶ, όω) 1. διαπορθμεύω, μεταφέρω στο απέναντι μέρος 2. διακομίζω από τη μια όχθη στην απέναντι αρχ. 1. διαβαίνω, περνώ 2. φρ. «διεπεραιώθη ξίφη» τα ξίφη βγήκαν απ τις θήκες τους … Dictionary of Greek
ερυστός — ἐρυστός, ή, όν (Α) [ερύω (I)] ο τραβηγμένος από τη θήκη («κολεῶν ἐρυστά ξίφη» γυμνά ξίφη, Σοφ.) … Dictionary of Greek
ξίφος — Ευθύ και σχετικά πλατύ αγχέμαχο όπλο, σε χρήση ήδη από την προϊστορική εποχή. Το ξ. αποτελείται από τη λεπίδα (έλασμα) και τη λαβή (κώπη). Η λεπίδα, μεταλλικό κοφτερό στέλεχος τριγωνικής τομής και ποικίλου μήκους (0,90 1 μ.), φέρει ένα αυλάκι σε… … Dictionary of Greek
σχέδιος — Μυθολογικό πρόσωπο, γιος του Ναυβολίδη Ιφίτου και της Ιππολύτης. Πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο επικεφαλής (μαζί με τον αδελφό του Επίστροφο) των Φωκέων. Σκοτώθηκε από τον Έκτορα σε μάχη γύρω από το πτώμα του Πάτροκλου. Όπως αναφέρει ο Στράβωνας,… … Dictionary of Greek
αγχέμαχα όπλα — Τα όπλα που ενεργούν σε μικρή απόσταση και χρησιμοποιούνται στις μάχες εκ του συστάδην (σώμα με σώμα). Α.ό. (άγχι = κοντά + μάχομαι) στην αρχαία εποχή ήταν το δόρυ, η λόγχη, το ξίφος κ.ά. Στη σύγχρονη εποχή όπλο του είδους είναι η λόγχη, που… … Dictionary of Greek
Ελλάδα - Τέχνη (Αρχαιότητα) — ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ Η απαρχή της αρχαίας ελληνικής τέχνης τοποθετείται συνήθως περί το 1100 π.Χ., μετά την κάθοδο των Δωριέων. Μετά την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β’ και την ανάγνωση των πινακίδων των ανακτόρων της Πύλου, των Μυκηνών, των… … Dictionary of Greek
ENSIS — I. ENSIS Ordo eq. in Cypro, a Guidone Lusiniano, qui a Richardo I. Angliae Rege insulam emerat, A. C. 192. institutus. Cuius insigne, Ensis argenteus, cum lemmate, Securitas regni. Primum equitem creavit Almericum fratrem, et 300 regni Barones, A … Hofmann J. Lexicon universale
GLADIUS — insigne apud Romanos Magistratus, publicum iudicium exercentis, quemadmodum hasta Praetoris, privatim iudicium obeuntis, fuit: Merum enim imperium est, habere Gladii potestatem, ad animad vertendum in homines facinorosos. Ioh. Rosin. Antiqq. Rom … Hofmann J. Lexicon universale
Τροία — Αρχαία πόλη της Τρωάδας, περιοχής της βορειοδυτικής Μικράς Ασίας, την οποία οι Έλληνες την ονόμαζαν και Ίλιον. Η μυθική παράδοση, που μεταβιβάστηκε κυρίως με τα ομηρικά ποιήματα και τους Έλληνες τραγικούς ποιητές, ανήγαγε την αρχή της πόλης στον… … Dictionary of Greek
